মোৰ কবিতাই এজনী প্ৰেয়সী দিলে,
ইয়াতকৈ আৰু কি লাগে মোক...
মোৰ কবিতাৰ প্ৰেয়সী ,
ক
কি উপহাৰ দিওঁ তোক ...?
আলফুলে লিখা প্ৰতি শাৰীয়ে হেনো
বুকুত তোলে তোৰ সুৰ,
আৰু তোৰ মৌ সনা মিঠা মাতে
মোৰো যে হৃদয় পেলাই যায় জুৰ ...!!
কলমে নিগৰা শব্দবোৰ
যাৰ এদিন কোনোৱে ঠিকনা নাছিল,
এতিয়া শব্দবোৰ দেখোন
তোৰেই মোহত পৰিল
তোৰেই নিচাত মাতালহৈ
ৰক্ত জবা হৈ ফুলিল
একোপাহ খৰিকা জাইহৈ সৰিল...
অই ক...
কি লাগিব তোক,
কিমান ভাল পাৱ মোক,
ক ...
হেঁপাহৰ সম্বোধনেৰে মাত,
হিয়া খন পেলাই যা শাত...
হৈ পৰ তই বকুল...
গাই যাওঁ মই গান,
হৈ পৰ তই শেৱালী
লৈ যাওঁ সুঘ্ৰাণ...!!
তইয়েই দাৱনী ,
তইয়েই ৰোৱনী,
তইয়েই হেঁপাহৰ মোৰ,
তইয়েইটো কৰিলি কবিতাৰ
ভৰালটো
এৰাতিটেই চুৰ ...
মই সুখী তথাপি ,
যিহেতু
আজি কাষত কোনোবা মোৰ,
পুৰাব সপোন বোৰ...
কবি তই,
কৈ যাবি অই ভাল পাওঁ
ভাল পাওঁ বহুতেই তোক...
মোৰ কবিতাই এজনী প্ৰেয়সী দিলে ,
ইয়াতকৈ আৰু কি লাগে মোক ...!!!
--প্ৰাণজিৎ বৰুৱা
১৯ জানুৱাৰী ২০১৫
No comments :
Post a Comment