চকুলো ...
"অভিমানী চকুলো নোতোকিবা তুমি ,
জানাইটো তোমাৰ চকুত চকু পানী
মোৰ বাবে কিমান অসহনীয় ..."
এনেকৈ কবলৈ কোনোবা পোৱা হলে
হয়তো
কান্দিবলৈ পাহৰিয়ে গলো হয় মই,
পিছে
চকুলো বোৰ দেখোন এতিয়া মোৰ যে
থমকিয়ে
নৰয় ,
পলকতে ভাঁহে স্মৃতি
পলকতে বয় ,
বয় যি বয় অলপমানো নৰয় ,
চেহ
সদায় মোৰ হাঁহি মুখীয়া মুখখন তিয়াই
জানো কোনোবাই কি ভাল পায় ,
মই কান্দি ভাল নাপালে কি
হ'ল,
মোৰ জীৱনৰ শাশ্বত সত্য
এইটোৱেই তেওঁ যে
মোক কন্দুৱাই বৰ সুখ পাই ।
পুনশ্চঃ তেওঁৰ সুখতে সুখী ,
দুখতে দুখী হোৱাৰ সংকল্প লোৱা
মইটোৰ যিহেতু
এতিয়া
নিজা বুলিবলৈ একোটোৱেই নাই !!
হয়তো সেইয়ে তেওঁলোকে
জীৱনটোত এভুমুকি মাৰি চাই,
আৰু
অলপমান অজুহাত পালেই
সুখৰ মৰিচীকা দেখুৱাই ,
আৰু বিচাৰিয়েই বা
নিবিচিৰাকৈয়েই হওঁক পিছত
গোটেই জীৱনটোতেই দেখোন
তেওঁলোকে মোক
চকুলোৰ হিমালয় এখন উপহাৰ দি থৈ যায় ।
সম্ভৱতঃ তেওঁলোকে
তাতেই কিবা এটা সুখ পাই !
--প্ৰাণজিৎ বৰুৱা
২/৪/২০১৫
No comments :
Post a Comment