মোৰ স্বপ্ন নগৰীৰ তুমি মনালিছা লিংডৌ খবৰ কেনে??

মোৰ স্বপ্ন নগৰীৰ তুমি মনালিছা লিংডৌ
খবৰ কেনে??
হাই মনালিছা ভালনে?
বাৰিষাৰ প্ৰথম জাক বৰষুণত তিতিলানে?
নে মহেন্দ্ৰ দত্তৰ আমব্ৰেলা ললা ,
অভিমানী বৰষুণত নিতিতো বুলি ..!
মনত পৰেনে ??
সেই যে...
মই কওঁ
এইয়া আমে কলি পেলোৱাৰ বতৰ !
তুমি কোৱা,
কঠালে মুচি পেলোৱাৰ বতৰ...
আকৌ কওঁ
এইয়া ৰিমঝিম বৰষুণত কানত হেডফোন লগাই আটিফৰ গান শুনাৰ বতৰ ...
আৰু শেষত দুয়োটাই যে গাওঁ
নহয় নহয় এইয়া ভাল লগা,
ভাল পোৱাৰ বতৰ ...!
হা হা হা ...!
আচ্ছা
বাদ দিয়া বাৰু সেইবোৰ বতৰ !
কোৱা এতিয়া
তোমাৰ কি খবৰ ...?
আজিকালি সুখী হৈ পৰিছা বুলি শুনিছো!
মোৰ দুখৰ গভীৰতাত বাঢ়ি আহে হেনো তোমাৰ সুখৰ গাঢ়তা...
ঠিকেই বুজিছো ন !
বাদ দিয়া
এতিয়া
তোমাক কবলৈ সুবিধা নিদিয়ো আৰু
কবিতাৰ বাদে মোৰ আছেনো কি বুলি !!
জানা মনালিছা আজি তুমি মোক সুধিব পাৰা মোৰ নাই কি...?
তুমি এসময়ত আশা কৰা ,
সপোন দেখা
সকলোবোৰেই আছে এতিয়া
কিন্তু এটা বস্তুহে নাই বুজিছা ??
মোৰ সেই শান্তিৰ টোপনি জাক নাই যত সদায় আহিছিল সেই অচিন চিনাকি মনালিছা লিংডৌ জনী,
প্ৰাণ খুলি হাঁহি মাতি গাইছিল কত গান,
কৰিছিল কত অভিমান!
নাই নাহে অ
আজি সেই মনালিছা জনী আগৰ দৰে,
কোনোপধ্যেই নাহে !
যাৰ বাবেই
সুধিবও নোৱাৰো মনালিছা লিংডৌ কেনে আছা বুলি...
কাৰণ মোৰ সুধাৰ অধিকাৰ নাই
মনালিছা লিংডৌৰ খবৰ,
স্বপ্নৰ নায়িকা বোৰ কাৰোবাৰ দিঠক
হলে অধিকাৰ বোৰ এনেকৈয়ে শেষ হয় চাগে ।
কিন্তু কি কৰিবা
মনে যে নামানে,
বুজালেও নুবুজে ,
সদায়েই সুধি থাকে
মনালিছা লিংডৌ তোমাৰ খবৰ কেনে...
এবাৰলৈও আমালৈ মনত নপৰেনে??
পুনশ্চঃ
কিনো কম
সময় পালে এদিন আহিবা,
দি থৈ যাবা তোমাৰ খবৰ...
তোমাৰ খবৰ পালেও যে ফুলিব পাৰে কাৰোবাৰ মন বাগিচাত ,
হেপাঁহৰ তগৰ...
সেইয়া তুমি নুবুজা নহয় দিয়া...

বাট চাই ৰলো
তোমাৰ খবৰলৈ !
--প্ৰাণজিৎ বৰুৱা
১৭মে ২০১৪